Zoals iedere morgen zitten we om half 8 aan het ontbijt. In de zaal zit ook een groepje Nederlandse motorrijders met een zwaar Brabants dialect. Normaal gesproken komen we tijdens onze vakanties altijd wel Nederlanders tegen, we ( de Nederlanders) zijn immers echte wereldreizigers. Gedurende onze fietstocht is dit echter pas de tweede keer dat we mijn landgenoten tegen zijn gekomen. Ze hebben al duidelijk veel lol met elkaar en een van hen zegt min of meer verontschuldigend en lachend : nu wilden jullie eens rustig wakker worden! Geen probleem hoor meneer de motorrijder, we zijn al vanaf zeven uur op de been én wakker. Om 09.15 uur zitten we op onze fiets. Het belooft een mooie zomerse dag te worden. Nu is het echter nog koud alhoewel de zon al volop schijnt. Al snel zien we een groot bord: ' Hier waren Deutschland und Europa bis zum 23 Dezember 1989 um 10 uhr geteilt'. We rijden over de voormalige grens van West naar Oost Duitsland! Heel raar om te beseffen dat de mensen tot 1989 niet vrij waren om van de Oostkant naar de Westkant te gaan. 

De eerste korte klimmetjes dienen zich al aan. Na een dik half uur fietsen komt een volgende steile klim in zicht. We zien vanaf de andere kant een vrouw lopen met de fiets aan de hand. Ze heeft een platte band.' Kunnen we helpen? ' vragen we en even later zit Bart op de grond de band te maken. Het ventiel bleek niet goed te zitten. Blij dat we hebben geholpen, fietst de vrouw even later weer door. 

Al gauw wordt het warmer en het is enorm genieten. Het is nog stil op de weg. Alles ziet er anders uit als de zon schijnt en je de warmte ervan voelt. We rijden langs velden met knalgele koolzaad bloemen. Blauwe korenbloemen, rode klaprozen en witte margrietjes versieren de grassen aan de kant van de weg. De vele vlierbloesemstruiken in het bos geven een heerlijke geur af. We rijden langs een meertje en over kleine bospaadjes. We zeggen tegen elkaar dat we zo wel door zouden kunnen fietsen. Gewoon fietsen en genieten. Hoewel mijn spieren deze ochtend iets meer pijn doen, maakt me dat nu niet uit. De warmte van de zon zal straks voor meer ontspanning zorgen. 

We rijden langs het prachtig kasteel Hundisburg en zien aan de kant een bordje staan met daarop strasse romantik. Da's nou toevallig, zegt Bart. Hier hebben we het laatst nog over gehad. De romantische straat! Ik maak er een foto van. Achteraf als ik mijn verhaal schrijf en ik de foto goed bekijk staat er echter: strasse Romanik en niet romantik.   

We fietsen naar het Elbekanaal waar we nog een stuk te voet moeten omdat de weg te zanderig is. Iets verderop gaat het kanaal via een brug óver de rivier de Elbe! Heel bijzonder om te zien! We staan dus op een brug met naast ons het kanaal en onder ons de rivier. Bizar! 

Het is heerlijk fietsen zo langs het water. We schieten goed op en om 1300 uur willen we iets eten. Het is echter Pinksterzondag en er is nauwelijks iets open. We rijden door een klein stil dorpje waar een oude vrouw op een bankje in zichzelf aan het praten is. Verder is het er verlaten. We zien een dõner kebab zaakje wat wel open is. Twijfelend rijden we er een paar keer langs en besluiten er dan toch maar iets te eten. Binnen staat een vriendelijke oudere man die de kok blijkt te zijn. We bestellen twee pizza quatro stagione omdat we de kebab en andere gerechten niet aan durven. Wie weet hoe lang dat vlees al op die stok zit rond te draaien! De pizza's kosten € 5,- per stuk. En wat blijkt? Ze zijn heerlijk! Goed gekruid en knapperig gebakken in de oven. Met onze buiken vol rijden we naar de rivier de Elbe die we een hele tijd gaan volgen. Ook morgen nog. Het is daar ook drukker. We zien verschillende fietsers met bagage, iets wat we de afgelopen dagen nauwelijks gezien hebben. Langs de rivier is de weg ook vlakker en dus gemakkelijker te fietsen. Hij ligt iets hoger dan de rivier en we hebben zo een prachtig uitzicht over de rivier aan de ene kant en de weilanden aan de andere kant. Ineens wijst Bart naar de lucht. Kijk eens naar boven Angelique, zegt hij. Nu kan ik al nauwelijks om me heen kijken omdat we op een grindweg langs de rivier fietsen en ik me op de weg moet concentreren, laat staan dat ik naar boven kan kijken. Ik begrijp al helemaal niet hoe dat Bart wel lukt. We stoppen dus en boven ons cirkelt een buizerd ( Bart denkt dat het een buizerd is) en een klein voor ons onbekend vogeltje. Het lijkt alsof het kleine ding onverschrokken de grote buizerd aan het uitdagen is. Hij vliegt er snel naar toe, maakt allerlei schijnbewegingen en blijft om de buizerd heen vliegen. Bart denkt dat het kleine ding zijn nest aan het bewaken is en de buizerd ervan weg wil jagen. Uiteindelijk geeft de buizerd het op en vliegt de andere kant uit. National geographic niet op tv vandaag maar in het echt. 

Even later steken we de rivier over met het veerpontje, waarna we aan de overkant een half uurtje op het gras in het zonnetje gaan liggen. 

We zijn niet ver meer van ons einddoel. Om 1600 uur en 81 km verder, komen we aan in Bertingen. We verblijven hier in het Ferienpark in een houten huisje met 1 slaapkamer en piepklein zithoekje, waar Bart nog net de laatste km' s van de Giro kan kijken vanaf het terras.

Morgen zo'n 90 km voor de boeg en weer een dag dichter bij Berlijn, alhoewel het voor ons beiden nog langer zou mogen duren. 

Lieve groeten uit Bertingen

Bart en Angelique