Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen, want vallen is het thema van vandaag. Ik heb mijn vuurdoop gehad, hoor nu bij de échte wielrenners, want een beetje koersman of vrouw is weleens gevallen. Helaas kan ik niet stoefen (Belgisch voor opscheppen) over een heroïsche val, eentje waar nog lang over nagepraat wordt. Alhoewel...waarschijnlijk word ik er in lengte van dagen nog door Bart mee geplaagd.

De ochtend begon goed. Om half tien zaten we op de fiets voor een tocht van 93 km naar Marialinden. De zon scheen al lekker en het beloofde een zomerse dag te worden. De eerste 1,5 uur reden we heerlijk rustig door de velden en daarna over grindpaden door het bos. Omdat ik mijn e-bike nog niet zo heel goed ken en het ding loeizwaar is, moest ik me goed concentreren over de paden die soms vergeleken konden worden met de kasseistroken in zo'n wielerklassieker. Ook het schakelen naar de juiste versnelling gaat nog niet altijd soepeltjes. Bij het oversteken van drukke wegen moet ik 'm op standje 2 of 1 zetten, anders schiet mijn maatje ineens vooruit als ik druk zet op de trappers. En dat is niet echt een goed idee op een druk kruispunt. En bij een van dit soort oversteek punten gebeurt het dus. De weg is vrij en ik steek over waarbij ik direct aan de overkant naar links het fietspad op moet. Helaas ligt er zand en grind op het asfalt én ga ik iets te hard de bocht in. Mijn achterwiel slipt weg over het zand en voor ik het in de gaten heb lig ik op de grond. Mijn fiets bovenop me. Bart rijdt al een stukje voor mij en hoort de klap. Hij kijkt om en geschrokken roept hij me toe: rij toch voorzichtig in de bochten. Als ik niet zo geschrokken was en geen pijn in mijn elleboog voelde had ik er misschien om kunnen lachen. Nu echter niet. Snel schoot door mijn hoofd ' is dat nu echt je eerste reactie als je me hier zo ziet liggen?'. Maar Bart kwam snel naar me toe en hielp me hoffelijk overeind. Ook hij was geschrokken! Een golf van misselijkheid ging door mijn lijf. Mijn elleboog bleek flink geschaafd en mijn ego ook. Een man kwam naar ons toe en vroeg of hij kon helpen. Gelukkig was dat niet nodig. Bart heeft de schaafwond verzorgd en ingezwachteld en na nog even met mijn hoofd tussen mijn benen te hebben gestaan ( schijnt te helpen tegen de misselijkheid) , kon ik toch wat bibberend weer mijn fiets op. In een dorpje ben ik een apotheker binnen gegaan om nog wat extra gaasjes en zalf te halen. Inmiddels begon mijn elleboog ook op te zwellen. De apothekersvrouw heeft me nog heel vriendelijk geholpen met het ontsmetten van de schaafwond.

Omdat het toch al weer lunchtijd was, zijn we bij een bakkertje op het terras gaan zitten en hebben allebei een rabarber-aardbeientaartje met koffie naar binnen gewerkt. Maar toen bleek het echte werk pas te beginnen. Eerst nog door het drukke Keulen en de enorme brug over de rivier de Rijn over. Daarna was het parcours heuvel op heuvel af tot aan Marialinden. Bart heeft zijn goesting in ieder geval gehad vandaag.

Nu zitten we nog lekker in het zonnetje en gaan dadelijk eten in ons hotel. Morgen voorspellen ze regen en zelfs wat onweer in de middag. We willen dus vroeger vertrekken zodat we 's morgens al wat kilometers gereden hebben. Hopelijk gaat het niet te hard regenen want daar zie ik eerlijk gezegd wel wat tegenop.

Fijne avond nog mensen! groeten Bart en Angelique