Mijn ome Thieu opperde na het lezen van mijn blog gisteren, dat de Brabantse motorrijders wellicht de zwarte BH verloren waren. Dat zou heel goed mogelijk zijn ome Thieu, want er was ook een vrouw bij

Gisterenavond kon ik niet goed in slaap komen. Ik had veel last van een rusteloos rechterbeen. Enkel mijn rechterbeen, best raar. Ken je dat gevoel dat je de benen niet stil kunt houden? De spieren trekken samen zonder dat je dit zelf wilt. Ik moet het been dan bewegen en steek het in allerlei richtingen omhoog en opzij. Maar goed dat Bart al diep in slaap was. Vanochtend dus wat vermoeid opgestaan. Ik voel het nu goed in de spieren van mijn rug, nek, schouders en benen. Ook mijn billen zijn gevoelig van lang op het zadel te zitten. @ Meta: ik begrijp echt niet hoe jij het vol hebt gehouden om 392 km in één dag te fietsen! Een enorm knappe prestatie! Vraag me wel af hoe jouw billen aan voelden na die monstertocht!

Toch zie ik niet tegen de rit van vandaag op. Deze ochtend was het eindelijk eens niet koud. Al gauw kan ik mijn beenstukken uit doen en is het heerlijk fietsen in de zon. Wel staat er een enorm harde wind. We fietsen veel op vlakke weg vandaag en de felle windstoten blazen ons bijna van onze fiets. Ook staat de wind weer op kop. Slechts drie van de twaalf dagen dat we nu aan het fietsen zijn, hebben we wind van achter gehad. Goei trainingskes! We stoppen even bij een veld vol klaprozen voor wat foto's. Ik ga er op mijn hurken middenin zitten en besef iets later dat het voor de voorbijgangers moet lijken alsof ik daar aan het plassen ben, terwijl Bart op z'n gemak een foto aan het maken is!

We fietsen verder en zien een ooievaar hoog bovenin zijn nest op een paal zitten. Als we langs fietsen duikt hij snel weg achter de takken van het nest. Er wordt in deze streek veel gefietst. Ook erg veel fietsers met bagage. Als we elkaar passeren krijgen we een vriendelijk knikje of wordt er gegroet met een blik van verstandhouding. Alsof er een saamhorigheid bestaat tussen mensen die reizend fietsen. We rijden weer het bos in. Er staan enorme acaciabomen met volle trossen bloesem. Door de sterke wind sneeuwt het bloesembloemetjes en we rijden over een tapijt van cremewitte blaadjes.

We fietsen door slaperige dorpjes (een ander zou zeggen doodse dorpjes). We vragen ons af waar de bewoners zijn, want we zien nauwelijks een mens op straat. In bijna alle dorpjes liggen kasseien op de weg dus we zijn weer goed door elkaar geschud vandaag. De kipfiletjes onder mijn armen bengelden er vrolijk op los. Bart rijdt iets voor mij en ontwijkt een paardenstront op de weg. Ik zie hem uitwijken dus ook ik rijd er mooi omheen. Bart ziet echter niet dat er een tweede hoop ligt en rijdt dwars door de nog verse stront. Nu heeft Bart geen spatborden op zijn fiets. Teveel gewicht zei hij. Daar baalt hij op dit moment enigszins van, want een vers hoopje poep draait mooi mee met zijn wiel en spettert omhoog tegen zijn benen. Hij mag nog van geluk spreken dat het niet in zijn gezicht terecht kwam! Het geluk was met hem, want we passeren net een klein beekje waar hij zichzelf even kan wassen.

Rond elf uur komen we aan in het dorpje Tangermünde. Het is een prachtig historisch stadje aan de rivier de Elbe, waar veel oude gebouwen en de wal om het dorp nog in originele staat zijn. Naast de vakwerkhuizen zien we hier ook originele oude bakstenen kerken en torens. Prachtig om te zien.

Na een kop koffie rijden we verder, verlaten de rivier de Elbe en duiken weer het bos in.

Bart waarschuwt me dat er nu een track van 5 km over een zandpad gaat komen. Als we bij het zandpad aankomen gaat het al na 15 meter mis. Het mulle zand zorgt ervoor dat ik met mijn achterwiel weg schuif en ik kan maar net voorkomen dat ik weer op mijn snufferd beland. Ook de volgende meters schuif ik steeds weg en vertwijfeld roep ik naar Bart dat ik hier niet met mijn fiets door kan. Laat mij het eens proberen zegt hij. Bart springt op mijn fiets en gefrustreerd zie ik hoe hij op zijn dooie gemak zonder moeite door het zand rijdt. Gewoon een kwestie van techniek zegt hij me. Het stuur ontspannen, maar niet te los vasthouden, rechtdoor sturen en de fiets het werk laten doen. Nu klinkt dit heel gemakkelijk uit de mond van mijn man die al sinds mensenheugenis fietst, ook op de mountainbike. Ik daarentegen heb natuurlijk wel gefietst, maar dat was naar school. Daarna nauwelijks nog en de jaren met Bart zat ik met hem op de racetandem, waar we kilometers vraten op het asfalt. Sturen hoefde ik niet, dus techniek heb ik al helemaal niet! Ik laat me echter niet zomaar uit het veld slaan en moet de stuurtechniek toch ééns leren! Ik probeer rechtdoor te fietsen en niet te hard op de trappers te duwen. Het gaat iets beter, maar bij een bocht slip ik weer weg. Inmiddels staan er nog meer blauwe plekken en schrammen op mijn benen, dus ik kan de eerstvolgende weken geen korte broek meer aan zonder medelijdende blikken toegeworpen te krijgen. Bart krijgt een idee en zet mijn zadel op de laagste stand. Nu kan ik met mijn voeten aan de grond en dat voelt al iets veiliger. Niet in de pedalen klikken met je schoenen, geeft hij nog als laatste tip mee. Daar ga ik weer. Ik zit zo laag op mijn fiets dat ik nauwelijks met mijn hoofd boven de bagagetassen uitkom. Geen gezicht, maar het werkt wel. Met opperste concentratie en het zweet op de rug kom ik uiteindelijk, na 5 km zonder te vallen aan op het einde van het zandpad. Bart zegt dat hij trots op me is

Het waait nog steeds erg hard. De schapenwolkjes worden door de harde wind uit elkaar gerukt en de wind maakt er lange sluierbewolking van. We lunchen op een bankje in de zon ( weer bij een speeltuintje) zodat ik wat kan bekomen van de inspannende ervaring. Om half vier en na 92 km komen we aan in Malge. Het is er druk want het ligt aan een meer. We eten er op een terras met uitzicht op het meer als een vrouw vraagt of ze bij ons aan tafel mag komen zitten. Ze blijkt in Brandenburg te wonen en fietst en wandelt ook graag. Een heel gezellige avond en weer een geslaagde mooie dag. Morgen fietsen we naar Berlijn. Nog ongeveer 95 km!

Lieve groeten uit Malge!

Bart en Angelique