Omdat vandaag regen en zelfs onweer is voorspeld, besluiten we vroeg te ontbijten zodat we ook op tijd de fiets op kunnen. Het lijkt alsof we niet veel bagage bij hebben, maar het valt niet mee onze 6 fietstassen, 3 bidons en de batterij van mijn e- bike van 4,5 kilo de trappen van het hotel op en af te moeten sjouwen. Om 08.40 zitten we dan toch op ons zadel. Na mijn val van gisteren zit ik de eerste kilometers wat onzeker op mijn fiets. Iedere bocht met kiezelsteentjes zorgt ervoor dat ik als een oud omaatje, heel langzaam en voorzichtig de bocht in stuur. We hebben in het begin ook enkele zand- en grindpaden die soms steil afdalen. Met opperste concentratie daal ik af, waardoor ik weinig van het landschap zie. Maar al gauw voel ik me weer zekerder en kan ik genieten van de mooie omgeving. Veel groen en weilanden in het heuvellandschap. De lucht is bewolkt en het begint zachtjes te regenen. Extra opletten dus voor gladde wegen. Gelukkig is het maar een bui en dat is maar goed ook, want de steile heuvels en afdalingen wisselen elkaar in snel tempo af. Sommige hellingen zijn 15 à16 procent ( steil dus) en Bart rijdt soms niet harder dan 6 km per uur zo'n helling op. Wat overigens niet verwonderlijk is met een fiets van meer dan 30 kilo inclusief bepakking. Ik en mijn elektrische maatje rijden sneller naar boven, wat best lekker aanvoelt Ook ik moet echter behoorlijk bijtrappen om mijn zware fiets naar boven te krijgen. In de afdalingen is Bart sneller omdat hij meer lef heeft en grijnzend wacht hij me onderaan op. We moeten vandaag ongeveer 88 km rijden naar het dorpje Finnentrop-schonholthausen. We zien de donkere lucht dichterbij komen dus we fietsen flink door om de bui voor te blijven. De asfalt wegen zijn hier vreselijk slecht. Het lijken wel lappendekens door de vele plakaten achteraf nog aangebracht asfalt, compleet met bulten en kuilen. Lange tijd rijden we langs de oever van het stuwmeer Biggesee, waar we ook een brug over moeten. Plotseling staan we voor een hek. De brug blijkt in reconstructie te zijn en we kunnen niet verder. Geen aanwijzingen of borden te zien voor de fietsers. Bart rijdt met hulp van zijn gps een andere weg in. Achter een camping loopt een wandelpad, wat als het goed is, uit moet komen op onze route. Hij stelt dan ook voor om gewoon dit wandelpad te nemen. Is veel korter dan helemaal omrijden zegt hij. Ik twijfel nog. Het pad ziet er niet echt geschikt uit voor fietsers. Maar natuurlijk volg ik mijn liefste het wandelpad op. Na 50 meter staat ook hier een hek met daar achter een diepe kuil. Dat wordt omdraaien zeg ik. Nee hoor, antwoordt Bart, we gaan gewoon om het hek heen door het bos. En zo geschiedde. Het bos lag echter een paar meter hoger zodat Bart eerst zijn fiets al lopend en sleurend omhoog moest sjouwen, terwijl ik hielp door de takken uit de weg te houden. Daarna moest mijn fiets omhoog. Het handige aan mijn fiets is de ' move' stand. Een handig standje voor als je lopend een berg op moet. De fiets ' loopt' dan langzaam met je mee. Uiteindelijk lukte het ons om de fietsen aan de andere kant van het hek en de kuil te krijgen.

Daar wachtte ons echter een zeer steil paadje naar boven, met keien en grind. Het lukte mij niet om hier veilig omhoog te fietsen, dus ik besloot te lopen met hulp van de ' move' stand. Natuurlijk kreeg ik dat ding niet in de goede stand gezet en vloekend duwde ik mijn maatje, wat nu een zwaar monster was, de berg op. Bart was na enige tijd boven geraakt en kwam al lopend weer naar beneden om mij te helpen. Met een half uur vertraging zaten we uiteindelijk weer op onze route.

Inmiddels was het weer begonnen met regenen en we fietsten zo hard we konden richting een dorpje om te schuilen. Het was 12 uur en we dachten daar even iets te eten. Dat pakte echter anders uit. Het begon te donderen en steeds harder te regenen. Een brug bracht redding. Opgelucht konden we onder een lage brug schuilen, die zoals het er naar uitzag ook weleens door anderen gebruikt werd om er te drinken en te slapen.

Bibberend van de kou hebben we een broodje gegeten, elkaar warmend door te knuffelen ( wat ook wel romantisch was ) terwijl de bliksem en donder boven onze hoofden raasden. Na een klein uurtje regende het nog maar zachtjes en besloten we te beginnen aan de laatste 20 km. Om drie uur in de middag kwamen we aan bij ons hotel, na 4,5 uur fietsen over 88 km met totaal 1200 hoogtemeters in de benen!

Ik begin het nu in mijn lijf te voelen dat ik langer dan normaal op de fiets zit, maar het gaat nog steeds goed. Nog wel last van mijn elleboog. De vochtige schaafwond zou eigenlijk beter aan de lucht drogen, maar dan kan ik geen fietstrui of jasje aan. Nu moet ik dus 's avonds het gaasje van de wond aftrekken, omdat het vast zit geplakt, waardoor de wond weer opengaat. Hopelijk betert het snel.

Morgen een flinke rit voor de boeg naar het hoogste punt van onze route. Zin in!

Groeten Bart en Angelique