Een heerlijk zonnetje begroette ons deze morgen toen we om half 9 vertrokken voor een straffe tocht. We moesten slechts 65 km fietsen vandaag, maar de hellingen waren pittig. Direct vanaf ons hotel was het al bergop en mijn benen die nog niet helemaal wakker waren, hadden het zwaar de trappers rond te krijgen. Steeds verwonder ik me weer over het schijnbare gemak waarmee Bart de berg op fietst met zijn zware bepakking. Al gauw reden we weer over drassige bospaden, steil omhoog en weer naar beneden. Dit soort paden zijn niet mijn favoriet. Ik blijf toch gespannen mijn handen om het stuur klemmen, terwijl ik mezelf toespreek te ontspannen. Net nadat Bart op een van deze paden een foto van mij heeft genomen, zien we iets in de verte op ons af komen. We kunnen niet zien wat het is, een jong everzwijn of een vos? Het komt onverschrokken dichterbij en we zien dat het een haas is die ons blijkbaar niet in de gaten heeft. Ineens ziet hij ons en verschrikt maakt hij rechtsomkeer en vlucht het bos in. Ook zien we deze ochtend een ree vlak langs ons het bos in rennen. Blijft altijd mooi om dieren in het bos tegen te komen. Wat we ook veel tegenkomen zijn van die hele grote naakt slakken. Ze hebben een bruin-rode kleur en lijken op houten takjes als ze langzaam de weg over steken. Op sommige plaatsen kruipen er tientallen die we manoevrerend en slingerend proberen te ontwijken. Tenminste, ik probeer ze te ontwijken, want Bart zit zo in zijn fiets-flow, dat hij niet in de gaten heeft dat hij er een paar plat walst. 

Gelukkig rijden we iets later weer bergop en bergaf over het asfalt. Voor de afdalingen heb ik nog een handig standje ontdekt ( van mijn fiets bedoel ik hè) Er zit namelijk een recuperatie-stand op die ik kan gebruiken als ik begaf ga. De energie wordt dan gerecupereerd en de fiets remt af op de motor. Ik hoef dus niet steeds mijn remmen in te knijpen als ik in een langere afdaling zit. Heel relaxed! 

Ondanks dat het hier prachtig is om te fietsen, is dit gedeelte van Duitsland niet echt op fietsers gericht. De rustige paden zijn oké, maar zodra je een dorp of stad ingaat is het regelmatig zoeken naar hoe we over kunnen steken, zonder dat we allerlei capriolen uit hoeven te halen om een 20 cm hoge borduur op te moeten fietsen. Of we moeten echt zoeken naar waar en hoe we veilig over kunnen steken naar het fietspad aan de overkant, omdat het gewoonweg niet aangegeven staat of heel onlogisch te bereiken is. Ook zijn de Duitse chauffeurs geen heren in het verkeer, want ze weigeren te stoppen voor ons, zelfs bij oversteekplaatsen of zebrapaden. 

Vandaag wisselen de bospaden en het asfalt elkaar af. Rond half 12 moet Bart op een glibberig bospad afstappen: platte achterband. Gelukkig is hij naast masseur, fysiotherapeut, klusjesman, bouwvakker, tuinman, ook nog fietsenmaker. De band is dus snel gemaakt. 

Om 12.45 uur fietsen we langs de Möhnesee en zien we een gezellig terrasje aan het water. Tijd voor de lunch. Al dat fietsen maakt hongerig dus gaat een flinke veggieburger er wel in. 

Mijn benen zijn vermoeid van het vele bergop fietsen. Gelukkig is ons einddoel niet ver meer. Om 14.15 uur komen we aan in Soest, een leuk stadje waar ons vakwerkhotel midden in het centrum op de markt staat. 

Na het douchen en het uitwassen van onze kleren is het steeds hetzelfde ritueel: supermarkt zoeken voor een fles frisdrank die Bart bijna helemaal alleen uitdrinkt om zijn suikergehalte weer aan te vullen en sneller te recupereren. Ook eet hij koekjes of een stuk chocolade. Als laatste fruit en water. Geen speciale energiedrankjes of repen voor hem, maar gewoon een fles fanta of cola en koekjes werkt het beste voor hem zegt hij. 

Deze avond voor het eerst snitzel met frieten gegeten. Ik heb me iets teveel laten gaan met eten want nu heb ik buikpijn van het schranzen. Fietsen maakt hongerig en slaperig! Morgen meer dan 90 km voor de boeg. 

Welterusten voor straks! 

Bart en Angelique