Er was eens....een rattenvanger, die naar Hamelen werd ontboden om de rattenplaag te bestrijden. Dat doet een rattenvanger natuurlijk niet voor niets. De bevolking beloofde dan ook een betaling als hij erin slaagde de ratten te doden. De rattenvanger lokte de ratten met een fluit en liet ze verdrinken in de rivier de Wezer. Het stadsbestuur weigerde echter te betalen. De rattenvanger was razend en keerde terug toen de inwoners in de kerk zaten. Hij speelde op zijn fluit en lokte 130 kinderen mee, leidde hen een grot binnen en sloot ze op. Niet echt een happy einde...de ratten vind je nu nog overal in het dorpje HameIn wat vandaag dus ons einddoel is.

Omdat we vandaag maar 45 km hoeven te fietsen wilden we het wat rustiger aan doen en eens wat uitslapen. Om 07.00 uur zijn we echter allebei wakker en besluiten dan ook op te staan en te gaan ontbijten. In de onbijtkamer zitten nog twee vrouwen ieder apart aan een tafel. Het is er doodstil. We zeggen goedemorgen, kiezen een tafeltje en lopen naar het buffet voor ons ontbijt. Terwijl we in de stilte ons broodje eten valt me iets op. Ken je dat fenomeen dat als je een geluid hoort en je het eigenlijk niet wilt horen, je er juist op gefixeerd blijft? De vrouw achter mij haalt precies om de vier seconden haar neus op. 1,2,3,4 snuf 1,2,3,4 snuf... ik kan er niets aan doen, maar ik begin te tellen op haar snuifritme. Verdorie waarom pakt ze niet even een zakdoek! Bart en ik kijken elkaar aan en ik voel dat ik de slappe lach krijg. Het is echter zo stil in de kamer dat ik alle moeite doe om me in te houden. De vrouw loopt al snuffend naar het buffet zonder dat haar ritme van vier seconden onderbroken wordt. Je moet het maar kunnen!

Om 09.05 zitten we goed ingepakt op onze fiets. Het is koud! Ik heb handschoenen aan en een muts onder mijn helm. We zijn klaar voor de hellingen. Ze zijn lang vandaag en zo ook de afdalingen. Tussendoor zitten venijnige stukken bergop. Het is weer zweten bergop, maar bij de afdalingen zit ik bibberend van de kou op mijn fiets. De scherpe wind schuurt langs mijn gezicht. Daarnaast is het erg opletten geblazen. Enkele afdalingen zijn ronduit gevaarlijk door het enorm slechte wegdek. Het is bijna niet te doen om de vele kuilen en putten te ontwijken. In gedachten zie ik mezelf al de lucht in gekatapulteerd worden nadat ik door zo'n kuil ben gereden....Lieve papa's en mama's, ik overdrijf nu een beetje, maar met bijna 50 km per uur in een afdaling zitten en dan in een kuil belanden is niet plezant.

Zo halverwege zegt Bart dat dit een rustdagje is, een beetje lostrappen. Dat is niet goed voor mij, zegt hij nog, want dan ben ik de volgende dag meestal slechter in vorm. Ik heb het gezegd: het is ginne gewone! Maar de hellingen blijven komen en we moeten toch flink aan de bak. Om half 12 komen we aan bij het hotel. Inderdaad niet zo veel kilometers (45) maar wel bijna 700 hoogtemeters. Het waren toch wel pittige klimmetjes!

De middag brengen we door met rond lummelen in Hameln.' s Middags lekker lunchen in de zon op het terras bij een bakkertje. Even wandelen door het historisch centrum met de vele vakwerkhuizen. Weer een terrasje en nog maar wat wandelen. Naar mensen kijken op een bankje in de zon. Zo kunnen we het wel hebben! De avond sluiten we af met eten in het hotel. Volgens de reviews van tripadvisor staat dit hotel-restaurant op nummer 1 in Hameln. Boffen wij weer eens! Nu vroeg onder de veren. Morgen 73 km te fietsen.

Groeten uit Hameln!

Bart en Angelique