Onze laatste fietsdag. Vandaag rijden we naar Berlijn. Het had voor ons allebei langer mogen duren. We zijn te vroeg voor ons ontbijt, wat pas om acht uur voor ons op tafel staat. We wachten daarom een half uurtje buiten in het zonnetje op een waterfiets die daar voor anker ligt.

Om 09.15 zitten we weer vertrouwd op onze fiets. Echter niet voor lang want we staan ineens voor een riviertje, waar we enkel met een klein veerpontje over kunnen en dat pontje begint pas te werken om 10.00 uur. Dus weer een half uur vertraging. Gelukkig ziet de kapitein van het pontje ons aan de overkant wachten en tien voor tien haalt hij ons op. Al gauw zitten we weer in het bos en moeten we nog maar eens door het mulle zand. Dit keer is het zand zo mul dat ik er met geen mogelijkheid door kom, zelfs niet met het zadel op de laagste stand. Bart zegt tegen mij dat we beter kunnen lopen. Flink balend loop ik met de zware fiets aan de hand te sleuren en te duwen. Het is een flink stuk lopen.

Deze ochtend treffen we het niet met de wegen. Na het bos rijden we over asfalt wat z'n beste tijd heeft gehad. Ze hebben de gaten lang geleden opgevuld met grind en er verder nooit meer iets aan gedaan. Het is onmogelijk om een goed stuk asfalt te vinden om op te fietsen. We klotsen en hotsen over de weg, kunnen niet met elkaar praten want dan klapperen onze tanden. Een geluk dat wenog geen gebit dragen, want dat waren we vast onderweg verloren. Mijn armen en schouders beginnen pijn te doen van de schokken die ik op moet vangen. Als we eindelijk op wat gladdere asfalt aankomen, heb ik de neiging de grond te kussen, zo blij ben ik. Dat kussen heb ik trouwens maar gelaten, want ik heb een Belgisch nummerplaatje op mijn fiets. Ik zeg trouwens nooit meer dat België slechte wegen heeft. Wie dat wel zegt, stuur ik naar dit gedeelte van Duitsland.

We komen aan in het dorpje Lehnin, waar we een kop koffie drinken zodat ik mijn armen wat rust kan geven. Vol goede moed trappen we daarna weer door. Helaas zijn de uitdagingen nog niet voorbij. We komen opnieuw in het bos en moeten nog maar eens een pad op met mul zand, alleen ligt er dit keer een smal paadje naast van zo'n 30 cm breed. Bart kiest dus dit paadje wat inderdaad beter rijdt. Het vergt ook wel wat van mijn pas aangeleerde stuurmanskunst, maar alles is beter dan lopen. Het onhandige is wel dat er aan weerskanten brandnetels staan. Nu heb ik dus naast blauwe plekken en schrammen, ook jeukende bultjes van de brandnetels op mijn benen. Ik begrijp eerlijk gezegd niet dat ze de route van vandaag hebben opgenomen in het boekje van de Hanze route. Het is meer iets voor mountainbikers. Bart geeft als verklaring dat het erg weinig geregend heeft in deze streek de afgelopen weken. Hierdoor zijn de zandpaden niet hard zoals normaal het geval zou zijn.

Op 5 km van het stadje Potsdam worden de wegen eindelijk beter en rijden we heerlijk ontspannen langs de rivier de Havel. We hadden eigenlijk in Potsdam wat rond willen rijden, want dat schijnt een hele mooie stad te zijn. Omdat we echter niet opgeschoten zijn in de ochtend door de slechte wegen en we niet weten wat ons nog te wachten staat, fietsen we door. Om 14.15 vinden we een mooi plekje aan de rivier en eten daar onze broodjes.

Iets voor vier uur rijden we de buitenwijk van Berlijn binnen. Het is druk, heel druk. We moeten goed opletten en het is ineens heel raar om in zo'n drukke stad te fietsen na de rust van de afgelopen dagen. Er zijn dagen bij geweest dat we nauwelijks andere mensen tegen zijn gekomen. Nu ineens de drukte. Ik rijd na 97 km met gemengde gevoelens het centrum van Berlijn binnen. Het is zo enorm fijn geweest, dat ik het jammer vind dat het fietsen gedaan is. Maar trots en wat geëmotioneerd laat ik me door Bart fotograferen voor de Brandenburger Tor. Hij kust me en feliciteert me met deze prestatie. Totaal hebben we 1095 km gefietst.

Eerlijk gezegd had ik vooraf toch mijn twijfels of ik Berlijn zou halen. Aan mijn wil ligt het niet, maar ik kon niet inschatten hoe mijn lichaam zou reageren. De kans bestond dat ik teveel pijn zou krijgen in mijn spieren en mijn nek en oververmoeid zou geraken. Zelfs dat ik voortijdig naar huis zou moeten gaan. Dat is het moeilijke met fibromyalgie. Ik kan nooit vooraf zeggen hoe ik me zal voelen. Maar nu is het gewoonweg heel goed gegaan. Ik sta er eigenlijk zelf van te kijken. Ook Bart had dit niet verwacht. Ik ben zo blij dat ik ondanks de fibromyalgie, toch altijd ben blijven bewegen en uitdagingen ben aangegaan. Én blij dat Bart mij altijd heeft gestimuleerd en gesteund. In het begin ging ik maar een half uurtje fietsen, wat ik steeds heb opgebouwd. Ik weet dat er lezers zijn van dit blog die ook fibromyalgie hebben of anderen kennen die dit hebben. Ik weet ook dat niet iedereen met fibro dezelfde klachten heeft. Er zijn mensen die zoveel pijn hebben dat ze nauwelijks 200 meter kunnen lopen. Maar ik weet ook, dat in ieder geval voor mij, bewegen helpt. Langzaam opbouwen en soms toch net even mijn grens overgaan. Ik heb daardoor de afgelopen jaren dingen gedaan, waarvan ik in eerste instantie dacht dit niet te kunnen. Maar met de juiste mensen om me heen en mijn wilskracht zijn veel uitdagingen mogelijk!

Lieve lezers, bedankt dat jullie met ons meegereisd zijn! Bedankt voor de lieve, grappige, ondersteunde reacties op ons blog. Ook dát geeft moed en kracht om door te gaan.

Voor ons resten nu nog twee volle dagen in Berlijn. Als we een stappenteller hadden, zou deze waarschijnlijk de komende dagen op hol slaan.

Lieve groeten uit Berlijn

Bart en Angelique