Dag 14

Jullie dachten uitgelezen te zijn hm? Ik dacht zelf ook uitgeschreven te zijn. Berlijn is echter zo'n leuke stad dat we toch nog wat foto's willen laten zien. De dag is bíjna zonder ongelukjes verlopen. Het enige schaamtevolle minpuntje van de dag is de vogel die recht op mijn haardos heeft gepoept, terwijl ik buiten aan de toog een drankje bestelde. Ook het feit dat Bart met een papieren zakdoekje, midden in de mensenmassa, de poep uit mijn haren moest poetsen, was redelijk gênant. Verder hebben we volgens mijn iPhone ( en die zullen we maar geloven) vandaag 19,2 km gewandeld, 29.292 stappen gezet en 7 verdiepingen trap gelopen ( ik ben er overigens nog maar pas achter dat mijn iPhone dat allemaal registreert). En dat allemaal op sandalen waardoor ik nu met blaren op de voeten zit ( Bart overigens ook). We hebben net voor de tweede keer ( gisteren ook al) gegeten bij Mamman, een vietnamees/thais streetfood restaurantje, waar de gerechten echt heerlijk pittig, authentiek én goedkoop zijn. Nu liggen we stikop in onze hotelkamer. Een dag rondwandelen in Berlijn vinden we allebei vermoeiender dan 90 km fietsen! Maar Berlijn heeft alles wat een leuke gezellige stad moet hebben. Veel parken, waar de mensen ontspannen op het gras liggen. Leuke terrasjes en restaurants. Heerlijk zitten aan de rivier de Spree waar de bootjes (en toeristen boten) rondvaren. Veel jongelui die zich wat kleding betreft niet laten leiden door wat op dat moment in de mode is. Ze hebben hun eigen stijl en dragen wat ze prettig vinden ( leuk om te zien). Prachtige oude gebouwen staan trots naast de moderne. Indrukwekkend: De east side gallery: een stuk van de Berlijnse muur die aan de oostkant is beschilderd door 118 kunstenaars, na de val van de muur. Ook indrukwekkend: Topographie des Terrors, een ( buiten) tentoonstelling over de drie machtige nazie organisaties Gestappo, SS en SD, die hun hoofdkwartieren hadden op dat terrein. Het spoor van stenen met gedenkplaatjes, die nu op de plaats liggen waar vroeger de muur stond. Kortom, Berlijn is een fietstocht van 1095 km waard. Bekijk de foto's maar eens.

PS: Thieu het bewijs is geleverd dat een gedeelte van de muur er nog staat.

Lieve groeten uit Berlijn,

Bart en Angelique

Dag 13

Onze laatste fietsdag. Vandaag rijden we naar Berlijn. Het had voor ons allebei langer mogen duren. We zijn te vroeg voor ons ontbijt, wat pas om acht uur voor ons op tafel staat. We wachten daarom een half uurtje buiten in het zonnetje op een waterfiets die daar voor anker ligt.

Om 09.15 zitten we weer vertrouwd op onze fiets. Echter niet voor lang want we staan ineens voor een riviertje, waar we enkel met een klein veerpontje over kunnen en dat pontje begint pas te werken om 10.00 uur. Dus weer een half uur vertraging. Gelukkig ziet de kapitein van het pontje ons aan de overkant wachten en tien voor tien haalt hij ons op. Al gauw zitten we weer in het bos en moeten we nog maar eens door het mulle zand. Dit keer is het zand zo mul dat ik er met geen mogelijkheid door kom, zelfs niet met het zadel op de laagste stand. Bart zegt tegen mij dat we beter kunnen lopen. Flink balend loop ik met de zware fiets aan de hand te sleuren en te duwen. Het is een flink stuk lopen.

Deze ochtend treffen we het niet met de wegen. Na het bos rijden we over asfalt wat z'n beste tijd heeft gehad. Ze hebben de gaten lang geleden opgevuld met grind en er verder nooit meer iets aan gedaan. Het is onmogelijk om een goed stuk asfalt te vinden om op te fietsen. We klotsen en hotsen over de weg, kunnen niet met elkaar praten want dan klapperen onze tanden. Een geluk dat wenog geen gebit dragen, want dat waren we vast onderweg verloren. Mijn armen en schouders beginnen pijn te doen van de schokken die ik op moet vangen. Als we eindelijk op wat gladdere asfalt aankomen, heb ik de neiging de grond te kussen, zo blij ben ik. Dat kussen heb ik trouwens maar gelaten, want ik heb een Belgisch nummerplaatje op mijn fiets. Ik zeg trouwens nooit meer dat België slechte wegen heeft. Wie dat wel zegt, stuur ik naar dit gedeelte van Duitsland.

We komen aan in het dorpje Lehnin, waar we een kop koffie drinken zodat ik mijn armen wat rust kan geven. Vol goede moed trappen we daarna weer door. Helaas zijn de uitdagingen nog niet voorbij. We komen opnieuw in het bos en moeten nog maar eens een pad op met mul zand, alleen ligt er dit keer een smal paadje naast van zo'n 30 cm breed. Bart kiest dus dit paadje wat inderdaad beter rijdt. Het vergt ook wel wat van mijn pas aangeleerde stuurmanskunst, maar alles is beter dan lopen. Het onhandige is wel dat er aan weerskanten brandnetels staan. Nu heb ik dus naast blauwe plekken en schrammen, ook jeukende bultjes van de brandnetels op mijn benen. Ik begrijp eerlijk gezegd niet dat ze de route van vandaag hebben opgenomen in het boekje van de Hanze route. Het is meer iets voor mountainbikers. Bart geeft als verklaring dat het erg weinig geregend heeft in deze streek de afgelopen weken. Hierdoor zijn de zandpaden niet hard zoals normaal het geval zou zijn.

Op 5 km van het stadje Potsdam worden de wegen eindelijk beter en rijden we heerlijk ontspannen langs de rivier de Havel. We hadden eigenlijk in Potsdam wat rond willen rijden, want dat schijnt een hele mooie stad te zijn. Omdat we echter niet opgeschoten zijn in de ochtend door de slechte wegen en we niet weten wat ons nog te wachten staat, fietsen we door. Om 14.15 vinden we een mooi plekje aan de rivier en eten daar onze broodjes.

Iets voor vier uur rijden we de buitenwijk van Berlijn binnen. Het is druk, heel druk. We moeten goed opletten en het is ineens heel raar om in zo'n drukke stad te fietsen na de rust van de afgelopen dagen. Er zijn dagen bij geweest dat we nauwelijks andere mensen tegen zijn gekomen. Nu ineens de drukte. Ik rijd na 97 km met gemengde gevoelens het centrum van Berlijn binnen. Het is zo enorm fijn geweest, dat ik het jammer vind dat het fietsen gedaan is. Maar trots en wat geëmotioneerd laat ik me door Bart fotograferen voor de Brandenburger Tor. Hij kust me en feliciteert me met deze prestatie. Totaal hebben we 1095 km gefietst.

Eerlijk gezegd had ik vooraf toch mijn twijfels of ik Berlijn zou halen. Aan mijn wil ligt het niet, maar ik kon niet inschatten hoe mijn lichaam zou reageren. De kans bestond dat ik teveel pijn zou krijgen in mijn spieren en mijn nek en oververmoeid zou geraken. Zelfs dat ik voortijdig naar huis zou moeten gaan. Dat is het moeilijke met fibromyalgie. Ik kan nooit vooraf zeggen hoe ik me zal voelen. Maar nu is het gewoonweg heel goed gegaan. Ik sta er eigenlijk zelf van te kijken. Ook Bart had dit niet verwacht. Ik ben zo blij dat ik ondanks de fibromyalgie, toch altijd ben blijven bewegen en uitdagingen ben aangegaan. Én blij dat Bart mij altijd heeft gestimuleerd en gesteund. In het begin ging ik maar een half uurtje fietsen, wat ik steeds heb opgebouwd. Ik weet dat er lezers zijn van dit blog die ook fibromyalgie hebben of anderen kennen die dit hebben. Ik weet ook dat niet iedereen met fibro dezelfde klachten heeft. Er zijn mensen die zoveel pijn hebben dat ze nauwelijks 200 meter kunnen lopen. Maar ik weet ook, dat in ieder geval voor mij, bewegen helpt. Langzaam opbouwen en soms toch net even mijn grens overgaan. Ik heb daardoor de afgelopen jaren dingen gedaan, waarvan ik in eerste instantie dacht dit niet te kunnen. Maar met de juiste mensen om me heen en mijn wilskracht zijn veel uitdagingen mogelijk!

Lieve lezers, bedankt dat jullie met ons meegereisd zijn! Bedankt voor de lieve, grappige, ondersteunde reacties op ons blog. Ook dát geeft moed en kracht om door te gaan.

Voor ons resten nu nog twee volle dagen in Berlijn. Als we een stappenteller hadden, zou deze waarschijnlijk de komende dagen op hol slaan.

Lieve groeten uit Berlijn

Bart en Angelique

Dag 12

Mijn ome Thieu opperde na het lezen van mijn blog gisteren, dat de Brabantse motorrijders wellicht de zwarte BH verloren waren. Dat zou heel goed mogelijk zijn ome Thieu, want er was ook een vrouw bij

Gisterenavond kon ik niet goed in slaap komen. Ik had veel last van een rusteloos rechterbeen. Enkel mijn rechterbeen, best raar. Ken je dat gevoel dat je de benen niet stil kunt houden? De spieren trekken samen zonder dat je dit zelf wilt. Ik moet het been dan bewegen en steek het in allerlei richtingen omhoog en opzij. Maar goed dat Bart al diep in slaap was. Vanochtend dus wat vermoeid opgestaan. Ik voel het nu goed in de spieren van mijn rug, nek, schouders en benen. Ook mijn billen zijn gevoelig van lang op het zadel te zitten. @ Meta: ik begrijp echt niet hoe jij het vol hebt gehouden om 392 km in één dag te fietsen! Een enorm knappe prestatie! Vraag me wel af hoe jouw billen aan voelden na die monstertocht!

Toch zie ik niet tegen de rit van vandaag op. Deze ochtend was het eindelijk eens niet koud. Al gauw kan ik mijn beenstukken uit doen en is het heerlijk fietsen in de zon. Wel staat er een enorm harde wind. We fietsen veel op vlakke weg vandaag en de felle windstoten blazen ons bijna van onze fiets. Ook staat de wind weer op kop. Slechts drie van de twaalf dagen dat we nu aan het fietsen zijn, hebben we wind van achter gehad. Goei trainingskes! We stoppen even bij een veld vol klaprozen voor wat foto's. Ik ga er op mijn hurken middenin zitten en besef iets later dat het voor de voorbijgangers moet lijken alsof ik daar aan het plassen ben, terwijl Bart op z'n gemak een foto aan het maken is!

We fietsen verder en zien een ooievaar hoog bovenin zijn nest op een paal zitten. Als we langs fietsen duikt hij snel weg achter de takken van het nest. Er wordt in deze streek veel gefietst. Ook erg veel fietsers met bagage. Als we elkaar passeren krijgen we een vriendelijk knikje of wordt er gegroet met een blik van verstandhouding. Alsof er een saamhorigheid bestaat tussen mensen die reizend fietsen. We rijden weer het bos in. Er staan enorme acaciabomen met volle trossen bloesem. Door de sterke wind sneeuwt het bloesembloemetjes en we rijden over een tapijt van cremewitte blaadjes.

We fietsen door slaperige dorpjes (een ander zou zeggen doodse dorpjes). We vragen ons af waar de bewoners zijn, want we zien nauwelijks een mens op straat. In bijna alle dorpjes liggen kasseien op de weg dus we zijn weer goed door elkaar geschud vandaag. De kipfiletjes onder mijn armen bengelden er vrolijk op los. Bart rijdt iets voor mij en ontwijkt een paardenstront op de weg. Ik zie hem uitwijken dus ook ik rijd er mooi omheen. Bart ziet echter niet dat er een tweede hoop ligt en rijdt dwars door de nog verse stront. Nu heeft Bart geen spatborden op zijn fiets. Teveel gewicht zei hij. Daar baalt hij op dit moment enigszins van, want een vers hoopje poep draait mooi mee met zijn wiel en spettert omhoog tegen zijn benen. Hij mag nog van geluk spreken dat het niet in zijn gezicht terecht kwam! Het geluk was met hem, want we passeren net een klein beekje waar hij zichzelf even kan wassen.

Rond elf uur komen we aan in het dorpje Tangermünde. Het is een prachtig historisch stadje aan de rivier de Elbe, waar veel oude gebouwen en de wal om het dorp nog in originele staat zijn. Naast de vakwerkhuizen zien we hier ook originele oude bakstenen kerken en torens. Prachtig om te zien.

Na een kop koffie rijden we verder, verlaten de rivier de Elbe en duiken weer het bos in.

Bart waarschuwt me dat er nu een track van 5 km over een zandpad gaat komen. Als we bij het zandpad aankomen gaat het al na 15 meter mis. Het mulle zand zorgt ervoor dat ik met mijn achterwiel weg schuif en ik kan maar net voorkomen dat ik weer op mijn snufferd beland. Ook de volgende meters schuif ik steeds weg en vertwijfeld roep ik naar Bart dat ik hier niet met mijn fiets door kan. Laat mij het eens proberen zegt hij. Bart springt op mijn fiets en gefrustreerd zie ik hoe hij op zijn dooie gemak zonder moeite door het zand rijdt. Gewoon een kwestie van techniek zegt hij me. Het stuur ontspannen, maar niet te los vasthouden, rechtdoor sturen en de fiets het werk laten doen. Nu klinkt dit heel gemakkelijk uit de mond van mijn man die al sinds mensenheugenis fietst, ook op de mountainbike. Ik daarentegen heb natuurlijk wel gefietst, maar dat was naar school. Daarna nauwelijks nog en de jaren met Bart zat ik met hem op de racetandem, waar we kilometers vraten op het asfalt. Sturen hoefde ik niet, dus techniek heb ik al helemaal niet! Ik laat me echter niet zomaar uit het veld slaan en moet de stuurtechniek toch ééns leren! Ik probeer rechtdoor te fietsen en niet te hard op de trappers te duwen. Het gaat iets beter, maar bij een bocht slip ik weer weg. Inmiddels staan er nog meer blauwe plekken en schrammen op mijn benen, dus ik kan de eerstvolgende weken geen korte broek meer aan zonder medelijdende blikken toegeworpen te krijgen. Bart krijgt een idee en zet mijn zadel op de laagste stand. Nu kan ik met mijn voeten aan de grond en dat voelt al iets veiliger. Niet in de pedalen klikken met je schoenen, geeft hij nog als laatste tip mee. Daar ga ik weer. Ik zit zo laag op mijn fiets dat ik nauwelijks met mijn hoofd boven de bagagetassen uitkom. Geen gezicht, maar het werkt wel. Met opperste concentratie en het zweet op de rug kom ik uiteindelijk, na 5 km zonder te vallen aan op het einde van het zandpad. Bart zegt dat hij trots op me is

Het waait nog steeds erg hard. De schapenwolkjes worden door de harde wind uit elkaar gerukt en de wind maakt er lange sluierbewolking van. We lunchen op een bankje in de zon ( weer bij een speeltuintje) zodat ik wat kan bekomen van de inspannende ervaring. Om half vier en na 92 km komen we aan in Malge. Het is er druk want het ligt aan een meer. We eten er op een terras met uitzicht op het meer als een vrouw vraagt of ze bij ons aan tafel mag komen zitten. Ze blijkt in Brandenburg te wonen en fietst en wandelt ook graag. Een heel gezellige avond en weer een geslaagde mooie dag. Morgen fietsen we naar Berlijn. Nog ongeveer 95 km!

Lieve groeten uit Malge!

Bart en Angelique

Dag 11

Zoals iedere morgen zitten we om half 8 aan het ontbijt. In de zaal zit ook een groepje Nederlandse motorrijders met een zwaar Brabants dialect. Normaal gesproken komen we tijdens onze vakanties altijd wel Nederlanders tegen, we ( de Nederlanders) zijn immers echte wereldreizigers. Gedurende onze fietstocht is dit echter pas de tweede keer dat we mijn landgenoten tegen zijn gekomen. Ze hebben al duidelijk veel lol met elkaar en een van hen zegt min of meer verontschuldigend en lachend : nu wilden jullie eens rustig wakker worden! Geen probleem hoor meneer de motorrijder, we zijn al vanaf zeven uur op de been én wakker. Om 09.15 uur zitten we op onze fiets. Het belooft een mooie zomerse dag te worden. Nu is het echter nog koud alhoewel de zon al volop schijnt. Al snel zien we een groot bord: ' Hier waren Deutschland und Europa bis zum 23 Dezember 1989 um 10 uhr geteilt'. We rijden over de voormalige grens van West naar Oost Duitsland! Heel raar om te beseffen dat de mensen tot 1989 niet vrij waren om van de Oostkant naar de Westkant te gaan. 

De eerste korte klimmetjes dienen zich al aan. Na een dik half uur fietsen komt een volgende steile klim in zicht. We zien vanaf de andere kant een vrouw lopen met de fiets aan de hand. Ze heeft een platte band.' Kunnen we helpen? ' vragen we en even later zit Bart op de grond de band te maken. Het ventiel bleek niet goed te zitten. Blij dat we hebben geholpen, fietst de vrouw even later weer door. 

Al gauw wordt het warmer en het is enorm genieten. Het is nog stil op de weg. Alles ziet er anders uit als de zon schijnt en je de warmte ervan voelt. We rijden langs velden met knalgele koolzaad bloemen. Blauwe korenbloemen, rode klaprozen en witte margrietjes versieren de grassen aan de kant van de weg. De vele vlierbloesemstruiken in het bos geven een heerlijke geur af. We rijden langs een meertje en over kleine bospaadjes. We zeggen tegen elkaar dat we zo wel door zouden kunnen fietsen. Gewoon fietsen en genieten. Hoewel mijn spieren deze ochtend iets meer pijn doen, maakt me dat nu niet uit. De warmte van de zon zal straks voor meer ontspanning zorgen. 

We rijden langs het prachtig kasteel Hundisburg en zien aan de kant een bordje staan met daarop strasse romantik. Da's nou toevallig, zegt Bart. Hier hebben we het laatst nog over gehad. De romantische straat! Ik maak er een foto van. Achteraf als ik mijn verhaal schrijf en ik de foto goed bekijk staat er echter: strasse Romanik en niet romantik.   

We fietsen naar het Elbekanaal waar we nog een stuk te voet moeten omdat de weg te zanderig is. Iets verderop gaat het kanaal via een brug óver de rivier de Elbe! Heel bijzonder om te zien! We staan dus op een brug met naast ons het kanaal en onder ons de rivier. Bizar! 

Het is heerlijk fietsen zo langs het water. We schieten goed op en om 1300 uur willen we iets eten. Het is echter Pinksterzondag en er is nauwelijks iets open. We rijden door een klein stil dorpje waar een oude vrouw op een bankje in zichzelf aan het praten is. Verder is het er verlaten. We zien een dõner kebab zaakje wat wel open is. Twijfelend rijden we er een paar keer langs en besluiten er dan toch maar iets te eten. Binnen staat een vriendelijke oudere man die de kok blijkt te zijn. We bestellen twee pizza quatro stagione omdat we de kebab en andere gerechten niet aan durven. Wie weet hoe lang dat vlees al op die stok zit rond te draaien! De pizza's kosten € 5,- per stuk. En wat blijkt? Ze zijn heerlijk! Goed gekruid en knapperig gebakken in de oven. Met onze buiken vol rijden we naar de rivier de Elbe die we een hele tijd gaan volgen. Ook morgen nog. Het is daar ook drukker. We zien verschillende fietsers met bagage, iets wat we de afgelopen dagen nauwelijks gezien hebben. Langs de rivier is de weg ook vlakker en dus gemakkelijker te fietsen. Hij ligt iets hoger dan de rivier en we hebben zo een prachtig uitzicht over de rivier aan de ene kant en de weilanden aan de andere kant. Ineens wijst Bart naar de lucht. Kijk eens naar boven Angelique, zegt hij. Nu kan ik al nauwelijks om me heen kijken omdat we op een grindweg langs de rivier fietsen en ik me op de weg moet concentreren, laat staan dat ik naar boven kan kijken. Ik begrijp al helemaal niet hoe dat Bart wel lukt. We stoppen dus en boven ons cirkelt een buizerd ( Bart denkt dat het een buizerd is) en een klein voor ons onbekend vogeltje. Het lijkt alsof het kleine ding onverschrokken de grote buizerd aan het uitdagen is. Hij vliegt er snel naar toe, maakt allerlei schijnbewegingen en blijft om de buizerd heen vliegen. Bart denkt dat het kleine ding zijn nest aan het bewaken is en de buizerd ervan weg wil jagen. Uiteindelijk geeft de buizerd het op en vliegt de andere kant uit. National geographic niet op tv vandaag maar in het echt. 

Even later steken we de rivier over met het veerpontje, waarna we aan de overkant een half uurtje op het gras in het zonnetje gaan liggen. 

We zijn niet ver meer van ons einddoel. Om 1600 uur en 81 km verder, komen we aan in Bertingen. We verblijven hier in het Ferienpark in een houten huisje met 1 slaapkamer en piepklein zithoekje, waar Bart nog net de laatste km' s van de Giro kan kijken vanaf het terras.

Morgen zo'n 90 km voor de boeg en weer een dag dichter bij Berlijn, alhoewel het voor ons beiden nog langer zou mogen duren. 

Lieve groeten uit Bertingen

Bart en Angelique

Dag 10

Vandaag hebben we 97 km te fietsen. In het begin van deze route zitten weinig hellingen. De laatste 40 km hebben echter weer enkele pittige klimmetjes volgens het boekje van de Hanze route. Gisteren avond dus goed wat koolhydraten naar binnen gewerkt en zelfs een flink glas donker bier. Nu voel ik alcohol altijd zeer snel in mijn lijf, dus algauw ben ik wat doezelig en tipsy. Maar gelukkig geen kater deze morgen en ook geen andere ongelukjes.

Het is koud als we om 08.35 uur vertrekken, maar de wegen zijn nog rustig en ik kan ontspannen om me heen kijken. Ik voel me steeds meer thuis op mijn fiets. Het schakelen gaat nu bijna zonder nadenken. Als we in Lommel fietsen hoef ik niet veel te schakelen omdat er weinig hellingen zijn. Het was voor mij daarom in het begin echt wennen en nadenken om de juiste versnelling te pakken te krijgen. Ineens zie ik iets midden op de weg liggen. We kijken er allebei naar. Een zwarte BH ligt daar schaamteloos te liggen. Onze fantasie slaat meteen op hol. Hoe komt dat ding daar nu terecht? Subiet komt nog het slipje en de nylonkousen zegt Bart droog. Ik schiet in de lach. Misschien zitten we verkeerd en rijden we per abuis op de Romantische Strasse merkt Bart op. Dat is een bekende toeristische route in Duitsland en wie weet wat daar allemaal gebeurt! De toon is gezet. Ik betrap me erop dat ik aan het zoeken ben naar andere kledingstukken op de weg. 

We rijden goed door. Om half 12 komen we aan in Wolfenbüttel. Veel van de vakwerkhuizen zijn nog authentiek en niet verwoest tijdens de oorlog. Het is een historisch stadje bekend om de Jägermeister. We hebben ons er maar niet aan gewaagd want we moeten nog zo'n 45 km fietsen. We zitten (weer) bij een bakkertje op het terras een broodje te eten als een man ons aanspreekt. Hij vraagt van waar we komen en waar we naar toe gaan. Bart vertelt dat we de Hanze route aan het rijden zijn en laat het boekje met de route zien. De man pakt een stoel en komt er gezellig bij zitten. We krijgen een uiteenzetting van de historie van de stad en wie er allemaal geleefd hebben. Ik vraag me af of de lokale gids bij ons is komen zitten en of we hem zo dadelijk moeten betalen. Dat bleek gelukkig niet het geval te zijn. De hele uitleg was gratis. In ieder geval is me bijgebleven dat Wolfenbuttel vroeger moerasgebied was en dat de edelen een stel Nederlanders hebben laten komen om de stad mee op te bouwen. Onze 'gids' drukt ons nog op het hart dat we een straatje iets verderop echt moeten bekijken en neemt uiteindelijk vriendelijk afscheid van ons. 

Na onze lunch bekijken we het straatje wat inderdaad heel mooi blijkt te zijn. De vakwerkhuizen zijn gebouwd aan een klein riviertje en ze noemen het 'klein Venetie'. 

We fietsen veder richting Helmstedt en moeten inderdaad nu weer meer klimmen en ook afdalen. Het fietsen blijft goed gaan. Ik sta er zelf van te kijken. Ook Bart is helemaal in zijn element en geniet van de lange beklimming. We rijden nog een stukje verkeerd dus terug en nog maar wat klimmen. Uiteindelijk komen we na 105 km aan in Helmstedt alwaar het zonnetje ineens begint te schijnen!  Ook hier weer prachtige huisjes en indrukwekkende historische gebouwen waarin het heemkundige museum en de universiteit nu zijn gevestigd. 

's Avonds zitten we in het restaurant van het hotel waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan. Over retro gesproken! Let vooral op het tapijt!

Aan de toog zitten een man en vrouw. Ze zitten er al een tijdje, want ik zag ze daar al gestationeerd toen wij later op de middag op het terras zijn gaan zitten bij het hotel. De man en vrouw hebben zowat hetzelfde kapsel inclusief pony. Zelfs hun gezichtsuitdrukking is hetzelfde. Voor hen staat een groot glas bier. Ze gaan om de vijftien minuten samen naar buiten om te roken, gaan vervolgens weer aan de toog zitten en bestellen en nieuw glas bier. Ze zeggen nauwelijks iets tegen elkaar. Als we langs lopen ruiken we de alcohol. Ze hebben heel wat biertjes achter de kiezen! Als wij rond 19.30 naar de kamer lopen, na lekker gegeten te hebben inclusief een ijsje (Bart mét smarties), zitten de man en vrouw nog steeds aan de toog. 

Onze buiken vol, klaar voor morgen! 

Nogmaals bedankt mensen voor de lieve, leuke reacties! @Gabriëlle: we hebben nog geen andere zotten gezien die de Hanze route aan het rijden zijn! Ps: ook geen andere intieme kledingstukken meer tegengekomen op de weg.

PS2: meerdere foto's van iedere dag kan je zien door bovenin op het tabblad foto's te klikken.

Groetjes uit Helmstedt! 

Bart en Angelique

Dag 9

Om 0700 uur gaat de wekker. Ik sla de dekens van me af. Deju.... Er zitten lichtbruine vlekken in de witte matrasovertrek. Er is wat vocht ontsnapt van onder de second skin-pleister die op mijn elleboog zit. Een beetje beschaamd kijk ik er naar. Maar ik bedenk me dat de hoteleigenaar wel gewend zal zijn aan wat vochtplekken in het matras! Goed... ander onderwerp. Een ei is rond (eigenlijk ovaal) en Bart is vanmorgen met de neus op dit feitje gedrukt. Het valt ook niet mee om op een klein plat bordje een ei, een stukje tomaat en komkommer mee te nemen naar de ontbijttafel. Je hoeft het bordje maar een klein beetje schuin te houden en jaaa... daar klatst de tomaat op de grond en rolt het ei de hele onbijtkamer door tot het bijna tussen de benen belandt van een grote stoere werkman die er met twee kompanen aan een tafeltje zit. Bart moet op zijn knieën het ei zoeken terwijl ik nog maar eens de slappe lach krijg. Dat kan gebeuren, geen probleem, zegt een van de mannen vriendelijk lachend. Wat later valt mijn plak kaas met een flinke klodder jam van mijn bruine boterham ondersteboven op het maagdelijk witte tafelkleed. We zijn weer goed aan het smossen vanmorgen!

Zonder verdere brokstukken te veroorzaken zitten we dan toch om 08.50 uur op de fiets. Het is echt koud: 5 graden en de wind snijdt in onze gezichten. We hebben minder heuvels te beklimmen deze dag al zitten er een paar pittige tussen. We rijden afwisselend over het asfalt en door het bos, waarbij we soms erg smalle paadjes nemen. De Hanze route verrast ons iedere keer weer. Zelfs als we bij een grotere stad zijn, leidt de route ons om, via kleine rustige paden die vaak door een park gaan. We schieten goed op vandaag. We komen aan in Hildesheim waar we willen lunchen. We staan te wachten aan een drukke weg om over te steken. Er is geen aparte oversteekplaats. De auto's rijden gewoon door. Aan de overkant staan twee voetgangers te wachten. Uiteindelijk stopt een vriendelijke automobilist voor ons. Bart steekt snel over, maar ik ben net een fractie later en zie aan de rechterkant een auto aankomen die niet lijkt te stoppen. Ik rem en sta nu dus midden op de weg. De vriendelijke automobilist kan daardoor ook niet verder. De auto aan de rechterkant stopt inderdaad niet en ook de auto's achter hem blijven onverstoord verder rijden terwijl ik midden op de weg sta. Ik word woest en steek mijn arm (nee niet mijn vinger) omhoog naar de niet zo galante verkeersdeelnemers. De voetgangers moeten erom lachen. Het duurt even maar uiteindelijk is er dan toch een vrachtwagen die me door laat rijden. Echt bizar dat ze me zo midden op de weg laten staan!

We lunchen in Hildesheim met een goed belegd broodje gehakt en groenten en natuurlijk met een kop koffie, blij dat we even op kunnen warmen. Het blijft koud buiten. Bart zegt me dat we op 15 km van ons einddoel op moeten letten want dan kunnen we de route even niet volgen. Het pad is daar namelijk nauwelijks te fietsen. Er is een kort alternatief voorzien. Op het punt aangekomen zien we inderdaad een moeilijk te fietsen pad en volgen we de borden voor de fietsers. Al gauw fietsen we echter op een zeer smal pad omgeven door hoge grassen. Het lijkt op een wandelpad. Een andere mountainbiker volgt ons. Uiteindelijk staan we stil omdat de brandnetels en grassen wel heel dicht over het pad groeien. We blijken toch niet goed te rijden. Bart kijkt naar de route op zijn gps en zegt dat het nog maar een kort stukje verder is en dan zouden we weer op de juiste route moeten zitten. Al mijn pas aangeleerde stuurvaardigheid aanwendend, manoeuvreer ik me als een volleerde mountainbiker over het smalle pad, hopend dat ik niet val. Het vele fietsen werpt zijn vruchten af want ik haal ongeschonden het einde van het pad.

We nemen nog één steile helling, alhoewel Bart hem twee keer neemt. Ik fiets namelijk als eerste naar boven en bart neemt daar een foto van. Als hij iets later boven is vraag ik hem liefjes de helling nog eens te nemen want dan kan ik van hem een foto maken. Hij pruttelt even tegen, maar dat lijkt voor de vorm want hij draait zijn fiets om, daalt de helling af en komt voor de tweede keer naar boven terwijl ik de foto's maak.

Iets voor twee uur komen we aan in Grasdorf een deelgemeente van Holle. Ons hotel blijkt nog gesloten te zijn en we pauzeren daarom even verderop aan een klein vijvertje op een bankje.

Uiteindelijk kunnen we onze kamer in en eten 's avonds in het hotel omdat er verder helemaal niets in het dorpje te doen is. We eten overigens erg goed in Duitsland. Heerlijke pasta, een goede snitzel of een lekker kippetje. Morgen staat er een rit van bijna 100 km op de planning! Gelukkig wordt het iets warmer dan vandaag.

Groetjes uit Grasdorf!

Bart en Angelique

Dag 8

Er was eens....een rattenvanger, die naar Hamelen werd ontboden om de rattenplaag te bestrijden. Dat doet een rattenvanger natuurlijk niet voor niets. De bevolking beloofde dan ook een betaling als hij erin slaagde de ratten te doden. De rattenvanger lokte de ratten met een fluit en liet ze verdrinken in de rivier de Wezer. Het stadsbestuur weigerde echter te betalen. De rattenvanger was razend en keerde terug toen de inwoners in de kerk zaten. Hij speelde op zijn fluit en lokte 130 kinderen mee, leidde hen een grot binnen en sloot ze op. Niet echt een happy einde...de ratten vind je nu nog overal in het dorpje HameIn wat vandaag dus ons einddoel is.

Omdat we vandaag maar 45 km hoeven te fietsen wilden we het wat rustiger aan doen en eens wat uitslapen. Om 07.00 uur zijn we echter allebei wakker en besluiten dan ook op te staan en te gaan ontbijten. In de onbijtkamer zitten nog twee vrouwen ieder apart aan een tafel. Het is er doodstil. We zeggen goedemorgen, kiezen een tafeltje en lopen naar het buffet voor ons ontbijt. Terwijl we in de stilte ons broodje eten valt me iets op. Ken je dat fenomeen dat als je een geluid hoort en je het eigenlijk niet wilt horen, je er juist op gefixeerd blijft? De vrouw achter mij haalt precies om de vier seconden haar neus op. 1,2,3,4 snuf 1,2,3,4 snuf... ik kan er niets aan doen, maar ik begin te tellen op haar snuifritme. Verdorie waarom pakt ze niet even een zakdoek! Bart en ik kijken elkaar aan en ik voel dat ik de slappe lach krijg. Het is echter zo stil in de kamer dat ik alle moeite doe om me in te houden. De vrouw loopt al snuffend naar het buffet zonder dat haar ritme van vier seconden onderbroken wordt. Je moet het maar kunnen!

Om 09.05 zitten we goed ingepakt op onze fiets. Het is koud! Ik heb handschoenen aan en een muts onder mijn helm. We zijn klaar voor de hellingen. Ze zijn lang vandaag en zo ook de afdalingen. Tussendoor zitten venijnige stukken bergop. Het is weer zweten bergop, maar bij de afdalingen zit ik bibberend van de kou op mijn fiets. De scherpe wind schuurt langs mijn gezicht. Daarnaast is het erg opletten geblazen. Enkele afdalingen zijn ronduit gevaarlijk door het enorm slechte wegdek. Het is bijna niet te doen om de vele kuilen en putten te ontwijken. In gedachten zie ik mezelf al de lucht in gekatapulteerd worden nadat ik door zo'n kuil ben gereden....Lieve papa's en mama's, ik overdrijf nu een beetje, maar met bijna 50 km per uur in een afdaling zitten en dan in een kuil belanden is niet plezant.

Zo halverwege zegt Bart dat dit een rustdagje is, een beetje lostrappen. Dat is niet goed voor mij, zegt hij nog, want dan ben ik de volgende dag meestal slechter in vorm. Ik heb het gezegd: het is ginne gewone! Maar de hellingen blijven komen en we moeten toch flink aan de bak. Om half 12 komen we aan bij het hotel. Inderdaad niet zo veel kilometers (45) maar wel bijna 700 hoogtemeters. Het waren toch wel pittige klimmetjes!

De middag brengen we door met rond lummelen in Hameln.' s Middags lekker lunchen in de zon op het terras bij een bakkertje. Even wandelen door het historisch centrum met de vele vakwerkhuizen. Weer een terrasje en nog maar wat wandelen. Naar mensen kijken op een bankje in de zon. Zo kunnen we het wel hebben! De avond sluiten we af met eten in het hotel. Volgens de reviews van tripadvisor staat dit hotel-restaurant op nummer 1 in Hameln. Boffen wij weer eens! Nu vroeg onder de veren. Morgen 73 km te fietsen.

Groeten uit Hameln!

Bart en Angelique

Dag 7

Vandaag geen platte band dus ook geen oponthoud. Na een zeer uitgebreid ontbijt van yoghurt met kiwi en muesli, donker gebakken brood met ei, een broodje kaas én natuurlijk twee koppen koffie, zitten we om 09.10 uur op de fiets. Het gezellige stadje Paderborn achter ons latend en de heuvels weer in. We hebben ons voorbereid op een zware dag vol met klimmetjes. Mijn benen voelen gelukkig best goed. Een goede nachtrust doet wonderen. Het eerste anderhalf uur rijden we voornamelijk door het bos. Een ree begroet ons op deze bewolkte, maar mooie ochtend. Ik rijd achter Bart en voel me gewoon heel gelukkig. Zo fietsen door de natuur, samen met de man van wie ik zielsveel hou, is heerlijk om te doen. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik dit soort tochten nog kan doen. Ook al doet mijn lijf soms zeer of ben ik diep vermoeid, het is net even je grens verleggen en dan kan je meer dan je in eerste instantie denkt. Ik besef ook dat we pas halverwege zijn. Maar voor nu is het genieten. Voor Bart is het vandaag een 'opwarmertje'. "Het is ginne gewone" zeg ik weleens. Hij herstelt enorm snel na een zware inspanning. Als het aan hem lag konden er nog wel wat kilometertjes bij. 

Om half 11 begint het te regenen. Onze bijna lichtgevende regenjasjes zijn goed waterdicht. Het maakt me nu niet uit dat we nat worden. Bart komt naast me rijden en zegt: ' zoals Ivo ( een vriend van ons) weleens heeft gezegd: een fietsvakantie is zélfs als het regent heel fijn.' Ik kan het nu alleen maar beamen. 

We fietsen nog langs de Externsteine, een formatie van hoge zandstenen die ineens uit het heuvel landschap oprijzen. 

Onze broodjes eten we 's middags in het bos in een soort schuilhutje. 

Door de soms lange afdalingen krijg ik het koud. Zodra we echter weer moeten klimmen, staat het zweet op m'n rug. De heuvels en klimmetjes volgen elkaar snel op. Vreemd genoeg voelt het niet super zwaar. Ook Bart gaat als een speer. 

Om half twee komen we aan bij het hotel in Lemgo. Er staan slechts 65 km op de teller en 750 hoogtemeters. Na het douchen en uitwassen van onze fietskleding, lopen we het dorpje in. Hier staan nog veel oude gerestaureerde vakwerk huisjes. We vullen onze magen met een lekker notenbrood van de bakker en lopen nog wat rond.' s Avonds eten we in een oud restaurantje op de markt terwijl het buiten regent en zelfs even flink hagelt. 

Morgen nog een flink aantal klimmetjes, maar slechts 45 km te fietsen naar Hameln, waar de rattenvanger van Hamelen woont. Hopelijk doen de benen het dan net zo goed als vandaag. 

Lieve groeten uit Lemgo,

Bart en Angelique