Dag 6

Vandaag fietsen we van Soest naar Paderborn. Normaal zou dit een 50 km zijn, maar de Hanze route gaat via een omweg van ongeveer 95 km. De ochtend begint goed met een heerlijk zonnetje al hebben we direct oponthoud. De fiets van Bart staat in de garage van het hotel met een platte voorband op ons te wachten. Waarschijnlijk hadden de naaktslakken die Bart gisteren plat heeft gereden, duivelse hoorntjes op de rug. Naast ons hotel, midden op de markt wordt de band geplakt. Om 09.10 uur kunnen we vertrekken en de tocht begint in de open velden met een aantal heuvels. Het is rustig en we genieten van het frisse groen van de natuur. Al gauw rijden we weer door het bos en ik merk dat ik iets meer ontspannen op de grind paden rijd dan gisteren. Het blijft echter uitkijken en ik ga niet te hard 'down hill' in het bos. Het landschap is afwisselend en het is echt genieten. Later op de ochtend neemt de wind toe en is het in de open velden echt stoempen want we hebben de wind op kop.

Er wordt regelmatig gevraagd door de lezers van dit blog, hoe het met mijn elleboog gaat. Ik kan jullie vertellen dat ik nu twee kipfiletjes onder mijn linkerarm heb: een onder mijn triceps en een iets lager onder mijn elleboog. Het is wat gezwollen en bij iedere kuil en bult in de weg, waggelt dat kipfiletje op en neer, wat best pijnlijk is. Verder gaat het iedere dag beter alhoewel de wond nog steeds niet droog is. Ook zie ik er als een kwajongen uit met al die blauwe plekken op mijn benen. Maar ik kan nog fietsen en dat is het belangrijkste!

Om half elf kopen we wat broodjes en twee lekkere koeken bij een bakker. Omdat we er toch zijn, nemen we ook maar een kop koffie. Het is tenslotte vakantie. Met een mooi tempo fietsen we verder, tegen de harde wind in.

Om 12.10 uur zien we donderwolken in de verte en omdat de zon nu nog schijnt, parkeren we onze fietsen op een wei en eten daar onze koeken en de broodjes. Achter ons mekkeren de lammetjes. Wat hebben we het goed! Een half uur later zitten we weer op onze fiets met al 55 km op de teller. Nog 40 te gaan.

Als we een uur later al zo'n 5 km een fietspad aan het volgen zijn, staat er ineens dwars over het pad een hek met rode waarschuwingslampen er boven op. Vooraf geen enkel bord gezien met de aankondiging van deze afsluiting. ' We rijden echt niet terug hoor', zegt Bart. Waarop ik: ' maar je weet niet waaróm dat hek er staat. Het zal niet voor niets zijn'. Bart hoorde me echter al niet meer, want hij was al langs het hek door het gras verder gereden. Er restte mij niet anders dan te volgen. Na ongeveer 100 meter op het eind van het pad stond nog zo'n hek en daarnaast een busje met een wegwerker erin die op z'n gemak een boterham aan het eten was. Hij zei niets toen we hem passeerden. Wat er nu aan de hand was weten we niet, maar ik was blij dat ik Bart gewoon heb gevolgd (doe ik 9 van de 10 keer). Zelf was ik waarschijnlijk het hele eind terug gefietst als ik alleen was geweest.

Op een 15 km voor ons doel kruipt de vermoeidheid ineens in mijn spieren. Het kan zo ineens toeslaan bij mij. Dan lekt alle energie uit mijn lijf. Een wegwijzer geeft aan dat het nog 5 km is tot Paderborn. Bart gaat echter de tegenovergestelde richting uit. De Hanze route maakt nog een ommetje van 10 km. Bart vraagt me wat ik wil: de korte of de langere route. Mijn lijf antwoordt de korte, maar mijn mond zegt de langere. Ik wil de volledige Hanze route rijden natuurlijk. Bij een supermarkt koopt Bart frisdrank en water, terwijl ik tegen de muur op de grond zit. Om drie uur komen we bij ons hotel aan. Ik ben echt flink vermoeid. We zitten echter iets buiten het centrum en in het hotel kunnen we niet eten. Dus ook nog eens onze 10.000 stappen gedaan vandaag! Maar we hebben wel heerlijk gegeten bij een goed Italiaans restaurant buiten op het terras! (Terwijl ik om half zeven al zit te gapen aan tafel).

Morgen en overmorgen minder kilometers, maar wel twee van de zwaarste dagen volgens Bart vanwege de hellingen. Ook zijn de weersvooruitzichten minder goed. Op tijd vertrekken dus morgenvroeg!

Lieve mensen, bedankt voor alle leuke, grappige, lieve reacties. We lezen ze iedere avond met heel veel plezier!

Groetjes Bart en Angelique

Dag 5

Een heerlijk zonnetje begroette ons deze morgen toen we om half 9 vertrokken voor een straffe tocht. We moesten slechts 65 km fietsen vandaag, maar de hellingen waren pittig. Direct vanaf ons hotel was het al bergop en mijn benen die nog niet helemaal wakker waren, hadden het zwaar de trappers rond te krijgen. Steeds verwonder ik me weer over het schijnbare gemak waarmee Bart de berg op fietst met zijn zware bepakking. Al gauw reden we weer over drassige bospaden, steil omhoog en weer naar beneden. Dit soort paden zijn niet mijn favoriet. Ik blijf toch gespannen mijn handen om het stuur klemmen, terwijl ik mezelf toespreek te ontspannen. Net nadat Bart op een van deze paden een foto van mij heeft genomen, zien we iets in de verte op ons af komen. We kunnen niet zien wat het is, een jong everzwijn of een vos? Het komt onverschrokken dichterbij en we zien dat het een haas is die ons blijkbaar niet in de gaten heeft. Ineens ziet hij ons en verschrikt maakt hij rechtsomkeer en vlucht het bos in. Ook zien we deze ochtend een ree vlak langs ons het bos in rennen. Blijft altijd mooi om dieren in het bos tegen te komen. Wat we ook veel tegenkomen zijn van die hele grote naakt slakken. Ze hebben een bruin-rode kleur en lijken op houten takjes als ze langzaam de weg over steken. Op sommige plaatsen kruipen er tientallen die we manoevrerend en slingerend proberen te ontwijken. Tenminste, ik probeer ze te ontwijken, want Bart zit zo in zijn fiets-flow, dat hij niet in de gaten heeft dat hij er een paar plat walst. 

Gelukkig rijden we iets later weer bergop en bergaf over het asfalt. Voor de afdalingen heb ik nog een handig standje ontdekt ( van mijn fiets bedoel ik hè) Er zit namelijk een recuperatie-stand op die ik kan gebruiken als ik begaf ga. De energie wordt dan gerecupereerd en de fiets remt af op de motor. Ik hoef dus niet steeds mijn remmen in te knijpen als ik in een langere afdaling zit. Heel relaxed! 

Ondanks dat het hier prachtig is om te fietsen, is dit gedeelte van Duitsland niet echt op fietsers gericht. De rustige paden zijn oké, maar zodra je een dorp of stad ingaat is het regelmatig zoeken naar hoe we over kunnen steken, zonder dat we allerlei capriolen uit hoeven te halen om een 20 cm hoge borduur op te moeten fietsen. Of we moeten echt zoeken naar waar en hoe we veilig over kunnen steken naar het fietspad aan de overkant, omdat het gewoonweg niet aangegeven staat of heel onlogisch te bereiken is. Ook zijn de Duitse chauffeurs geen heren in het verkeer, want ze weigeren te stoppen voor ons, zelfs bij oversteekplaatsen of zebrapaden. 

Vandaag wisselen de bospaden en het asfalt elkaar af. Rond half 12 moet Bart op een glibberig bospad afstappen: platte achterband. Gelukkig is hij naast masseur, fysiotherapeut, klusjesman, bouwvakker, tuinman, ook nog fietsenmaker. De band is dus snel gemaakt. 

Om 12.45 uur fietsen we langs de Möhnesee en zien we een gezellig terrasje aan het water. Tijd voor de lunch. Al dat fietsen maakt hongerig dus gaat een flinke veggieburger er wel in. 

Mijn benen zijn vermoeid van het vele bergop fietsen. Gelukkig is ons einddoel niet ver meer. Om 14.15 uur komen we aan in Soest, een leuk stadje waar ons vakwerkhotel midden in het centrum op de markt staat. 

Na het douchen en het uitwassen van onze kleren is het steeds hetzelfde ritueel: supermarkt zoeken voor een fles frisdrank die Bart bijna helemaal alleen uitdrinkt om zijn suikergehalte weer aan te vullen en sneller te recupereren. Ook eet hij koekjes of een stuk chocolade. Als laatste fruit en water. Geen speciale energiedrankjes of repen voor hem, maar gewoon een fles fanta of cola en koekjes werkt het beste voor hem zegt hij. 

Deze avond voor het eerst snitzel met frieten gegeten. Ik heb me iets teveel laten gaan met eten want nu heb ik buikpijn van het schranzen. Fietsen maakt hongerig en slaperig! Morgen meer dan 90 km voor de boeg. 

Welterusten voor straks! 

Bart en Angelique 

Dag 4

Omdat vandaag regen en zelfs onweer is voorspeld, besluiten we vroeg te ontbijten zodat we ook op tijd de fiets op kunnen. Het lijkt alsof we niet veel bagage bij hebben, maar het valt niet mee onze 6 fietstassen, 3 bidons en de batterij van mijn e- bike van 4,5 kilo de trappen van het hotel op en af te moeten sjouwen. Om 08.40 zitten we dan toch op ons zadel. Na mijn val van gisteren zit ik de eerste kilometers wat onzeker op mijn fiets. Iedere bocht met kiezelsteentjes zorgt ervoor dat ik als een oud omaatje, heel langzaam en voorzichtig de bocht in stuur. We hebben in het begin ook enkele zand- en grindpaden die soms steil afdalen. Met opperste concentratie daal ik af, waardoor ik weinig van het landschap zie. Maar al gauw voel ik me weer zekerder en kan ik genieten van de mooie omgeving. Veel groen en weilanden in het heuvellandschap. De lucht is bewolkt en het begint zachtjes te regenen. Extra opletten dus voor gladde wegen. Gelukkig is het maar een bui en dat is maar goed ook, want de steile heuvels en afdalingen wisselen elkaar in snel tempo af. Sommige hellingen zijn 15 à16 procent ( steil dus) en Bart rijdt soms niet harder dan 6 km per uur zo'n helling op. Wat overigens niet verwonderlijk is met een fiets van meer dan 30 kilo inclusief bepakking. Ik en mijn elektrische maatje rijden sneller naar boven, wat best lekker aanvoelt Ook ik moet echter behoorlijk bijtrappen om mijn zware fiets naar boven te krijgen. In de afdalingen is Bart sneller omdat hij meer lef heeft en grijnzend wacht hij me onderaan op. We moeten vandaag ongeveer 88 km rijden naar het dorpje Finnentrop-schonholthausen. We zien de donkere lucht dichterbij komen dus we fietsen flink door om de bui voor te blijven. De asfalt wegen zijn hier vreselijk slecht. Het lijken wel lappendekens door de vele plakaten achteraf nog aangebracht asfalt, compleet met bulten en kuilen. Lange tijd rijden we langs de oever van het stuwmeer Biggesee, waar we ook een brug over moeten. Plotseling staan we voor een hek. De brug blijkt in reconstructie te zijn en we kunnen niet verder. Geen aanwijzingen of borden te zien voor de fietsers. Bart rijdt met hulp van zijn gps een andere weg in. Achter een camping loopt een wandelpad, wat als het goed is, uit moet komen op onze route. Hij stelt dan ook voor om gewoon dit wandelpad te nemen. Is veel korter dan helemaal omrijden zegt hij. Ik twijfel nog. Het pad ziet er niet echt geschikt uit voor fietsers. Maar natuurlijk volg ik mijn liefste het wandelpad op. Na 50 meter staat ook hier een hek met daar achter een diepe kuil. Dat wordt omdraaien zeg ik. Nee hoor, antwoordt Bart, we gaan gewoon om het hek heen door het bos. En zo geschiedde. Het bos lag echter een paar meter hoger zodat Bart eerst zijn fiets al lopend en sleurend omhoog moest sjouwen, terwijl ik hielp door de takken uit de weg te houden. Daarna moest mijn fiets omhoog. Het handige aan mijn fiets is de ' move' stand. Een handig standje voor als je lopend een berg op moet. De fiets ' loopt' dan langzaam met je mee. Uiteindelijk lukte het ons om de fietsen aan de andere kant van het hek en de kuil te krijgen.

Daar wachtte ons echter een zeer steil paadje naar boven, met keien en grind. Het lukte mij niet om hier veilig omhoog te fietsen, dus ik besloot te lopen met hulp van de ' move' stand. Natuurlijk kreeg ik dat ding niet in de goede stand gezet en vloekend duwde ik mijn maatje, wat nu een zwaar monster was, de berg op. Bart was na enige tijd boven geraakt en kwam al lopend weer naar beneden om mij te helpen. Met een half uur vertraging zaten we uiteindelijk weer op onze route.

Inmiddels was het weer begonnen met regenen en we fietsten zo hard we konden richting een dorpje om te schuilen. Het was 12 uur en we dachten daar even iets te eten. Dat pakte echter anders uit. Het begon te donderen en steeds harder te regenen. Een brug bracht redding. Opgelucht konden we onder een lage brug schuilen, die zoals het er naar uitzag ook weleens door anderen gebruikt werd om er te drinken en te slapen.

Bibberend van de kou hebben we een broodje gegeten, elkaar warmend door te knuffelen ( wat ook wel romantisch was ) terwijl de bliksem en donder boven onze hoofden raasden. Na een klein uurtje regende het nog maar zachtjes en besloten we te beginnen aan de laatste 20 km. Om drie uur in de middag kwamen we aan bij ons hotel, na 4,5 uur fietsen over 88 km met totaal 1200 hoogtemeters in de benen!

Ik begin het nu in mijn lijf te voelen dat ik langer dan normaal op de fiets zit, maar het gaat nog steeds goed. Nog wel last van mijn elleboog. De vochtige schaafwond zou eigenlijk beter aan de lucht drogen, maar dan kan ik geen fietstrui of jasje aan. Nu moet ik dus 's avonds het gaasje van de wond aftrekken, omdat het vast zit geplakt, waardoor de wond weer opengaat. Hopelijk betert het snel.

Morgen een flinke rit voor de boeg naar het hoogste punt van onze route. Zin in!

Groeten Bart en Angelique

Dag 3

Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen, want vallen is het thema van vandaag. Ik heb mijn vuurdoop gehad, hoor nu bij de échte wielrenners, want een beetje koersman of vrouw is weleens gevallen. Helaas kan ik niet stoefen (Belgisch voor opscheppen) over een heroïsche val, eentje waar nog lang over nagepraat wordt. Alhoewel...waarschijnlijk word ik er in lengte van dagen nog door Bart mee geplaagd.

De ochtend begon goed. Om half tien zaten we op de fiets voor een tocht van 93 km naar Marialinden. De zon scheen al lekker en het beloofde een zomerse dag te worden. De eerste 1,5 uur reden we heerlijk rustig door de velden en daarna over grindpaden door het bos. Omdat ik mijn e-bike nog niet zo heel goed ken en het ding loeizwaar is, moest ik me goed concentreren over de paden die soms vergeleken konden worden met de kasseistroken in zo'n wielerklassieker. Ook het schakelen naar de juiste versnelling gaat nog niet altijd soepeltjes. Bij het oversteken van drukke wegen moet ik 'm op standje 2 of 1 zetten, anders schiet mijn maatje ineens vooruit als ik druk zet op de trappers. En dat is niet echt een goed idee op een druk kruispunt. En bij een van dit soort oversteek punten gebeurt het dus. De weg is vrij en ik steek over waarbij ik direct aan de overkant naar links het fietspad op moet. Helaas ligt er zand en grind op het asfalt én ga ik iets te hard de bocht in. Mijn achterwiel slipt weg over het zand en voor ik het in de gaten heb lig ik op de grond. Mijn fiets bovenop me. Bart rijdt al een stukje voor mij en hoort de klap. Hij kijkt om en geschrokken roept hij me toe: rij toch voorzichtig in de bochten. Als ik niet zo geschrokken was en geen pijn in mijn elleboog voelde had ik er misschien om kunnen lachen. Nu echter niet. Snel schoot door mijn hoofd ' is dat nu echt je eerste reactie als je me hier zo ziet liggen?'. Maar Bart kwam snel naar me toe en hielp me hoffelijk overeind. Ook hij was geschrokken! Een golf van misselijkheid ging door mijn lijf. Mijn elleboog bleek flink geschaafd en mijn ego ook. Een man kwam naar ons toe en vroeg of hij kon helpen. Gelukkig was dat niet nodig. Bart heeft de schaafwond verzorgd en ingezwachteld en na nog even met mijn hoofd tussen mijn benen te hebben gestaan ( schijnt te helpen tegen de misselijkheid) , kon ik toch wat bibberend weer mijn fiets op. In een dorpje ben ik een apotheker binnen gegaan om nog wat extra gaasjes en zalf te halen. Inmiddels begon mijn elleboog ook op te zwellen. De apothekersvrouw heeft me nog heel vriendelijk geholpen met het ontsmetten van de schaafwond.

Omdat het toch al weer lunchtijd was, zijn we bij een bakkertje op het terras gaan zitten en hebben allebei een rabarber-aardbeientaartje met koffie naar binnen gewerkt. Maar toen bleek het echte werk pas te beginnen. Eerst nog door het drukke Keulen en de enorme brug over de rivier de Rijn over. Daarna was het parcours heuvel op heuvel af tot aan Marialinden. Bart heeft zijn goesting in ieder geval gehad vandaag.

Nu zitten we nog lekker in het zonnetje en gaan dadelijk eten in ons hotel. Morgen voorspellen ze regen en zelfs wat onweer in de middag. We willen dus vroeger vertrekken zodat we 's morgens al wat kilometers gereden hebben. Hopelijk gaat het niet te hard regenen want daar zie ik eerlijk gezegd wel wat tegenop.

Fijne avond nog mensen! groeten Bart en Angelique

Dag 2

Na een goed ontbijt, zaten we vanmorgen om klokslag 10.00 uur weer op de fiets. Vandaag een korte rit van 65 km. We zitten nu op de officiële Hanze route. Al snel rijden we over kleine grindpaden de natuur en de stilte in. De wind die langs mijn oren suist, het geknisper van de steentjes onder onze banden. Een haas zit midden op het pad en rent snel het veld in als hij ons ziet. Hij doet een poging zich te verstoppen in het gras, zijn oren plat naar achteren, alsof hij net doet alsof hij geen haas is. Het is nog frisjes maar de zon schijnt. Ik rijd achter Bart op de smalle paden langs de rivier de Ruhr, een mooi uitzicht op de rivier én op gespierde kuiten en billen. Billen in een koersbroek waarop ik toch wel een klein beetje jaloers ben. Vind het vaak opvallend dat de koersbroeken bij de heren toch anders afkleden dan de koersbroeken bij de dames. Vooruit, ik zal het bij mezelf houden. Ik in een koersbroek. Het lijkt alsof ik een strak broekje met een pamper aanheb. Als ik loop voelt het ook als een pamper en ik moet wat wijdbeens lopen omdat dat ding in de weg zit. Bart zegt soms liefkozend (tenminste ik interpreteer het als liefkozend) dat ik een koala-kontje heb. Als je niet weet hoe een koalabeerkontje eruit ziet, Google het dan maar eens. En voor je je vanalles in je hoofd haalt: bij mij is het zónder de pels! Daarnaast zijn die pijpjes van zo'n koersbroek zo strak, dat alle cellulitis in mijn benen naar beneden gedrukt wordt, waardoor er een bobbel ontstaat van vel net onder de rand (geen gezicht natuurlijk). En dat terwijl bij Bart de pijpjes van zijn koersbroek mooi aansluiten en er in zijn gespierde benen geen bobbel te zien is. Ineens zie ik een zwerm piepkleine vliegjes. Ze lijken gezamenlijk een dans uit te voeren en geen erg te hebben in de twee fietsers die eraan komen. Al lallend en kletsend dansen ze zo mijn neusgaten en mond in. Dit tafereel herhaalt zich meerdere malen vandaag.

Rond 12 uur zijn we in een klein stadje en kopen een belegd broodje met koffie bij zo'n echte Duitse Bäckerei. Jammer genoeg blijkt de kip op het broodje van Bart z'n beste tijd te hebben gehad. We kopen daarom een paar gewone broodjes die we wat later onderweg op een bankje in een speeltuintje samen opeten. Het wordt warmer en we besluiten allebei al liggend op de bankjes een kort tukje te doen. Wat een vakantie mensen. Echt geen strafkamp hoor!

Om half vier komen we aan in Düren en we krijgen een kamer op de vierde verdieping van het hotel. We grappen nog, terwijl we zwoegen om onze fietstassen mee te krijgen, dat we weggestopt worden ergens op de zolder. De kamer blijkt echter een suite te zijn met open haard ( jammer dat het daar nu te warm voor is), zithoek en ruime badkamer. We sluiten de dag s avonds af in een pizzeria. Morgen 90 km voor de boeg, dus op tijd ons bed in.

Slaap lekker allemaal en groeten uit Düren.

Daar gaan we, dag 1

Wat vind je van het idee om in mei van Lommel naar Berlijn te fietsen over de Hanze route vroeg Bart me op een koude dag ergens in januari dit jaar. Licht verbijsterd keek ik hem aan en mijn eerste gedachte was ' dat is echt te zwaar voor mij, dat gaat me niet lukken'. Om het idee niet direct af te keuren, vroeg ik Bart nog hoeveel kilometer we dan moeten fietsen. Oh... zo'n 1100 km, was zijn bijna luchtige antwoord. Nu weet ik dat fietsen een van de passies is van Bart en ik moet toegeven, het is gedurende de jaren ook een passie van mij geworden. Helaas willen mijn spieren en pezen niet altijd wat ik wil en krijg ik bij zwaardere lichamelijke inspanningen vaak te maken met pijn in mijn hele lijf of ontstekingen. Maar goed...ondanks dat wilde ik nog steeds niet direct 'nee' zeggen. Dus vroeg ik tactvol: hoe denk jij dat ik dat voor elkaar krijg lieve schat? Oh heel simpel, we kopen gewoon een e-bike voor je en dan fiets je heel relaxed met me mee! Hoe gemakkelijk kan een oplossing zijn toch? Om een lang verhaal korter te maken: we hebben dus een e-bike gekocht en vanaf eind februari 2018 zijn we begonnen met trainen. 

We kregen verschillende reacties als we vertelden dat we 1100 km wilden gaan fietsen. Van Bart zijn ze het aangaan van dit soort tochten wel gewend, maar ik heb nog niet eerder zoiets gedaan. Een uitdaging, ondanks de elektrische ondersteuning van mijn maatje de e-bike. Een collega noemde het zelfs ' een strafkamp'. Echt heel veel tijd om zitvlees te kweken had ik niet, maar de weekenden werden gevuld met tochten van in het begin 50 km per dag en later 90 a 100 km per dag. 

En nu is het zover. Het is de dag van vertrek. De afgelopen weken is het stralend warm weer geweest. Nu zit ik om 08.00 uur 's morgens te schrijven terwijl het weer een dikke tong naar ons uitsteekt en het lekker laat regenen. Volgens de buienradar zou het rond 10.00 uur droog moeten worden dus dat wordt het uur van ons vertrek. Onze fietstassen zijn gevuld (de mijne tot de nok toe). Het is echt niet gemakkelijk hoor, het inpakken van twee fietstassen voor 2 weken vakantie. Keuzestress heb ik altijd al, dus nu was het stress niveau aardig opgelopen. Eerst gewoon een stapel gemaakt van wat ik dacht écht mee te willen nemen. Daarvoor waren vier tassen nodig, dus selecteren dan maar. Trots sta ik nu te kijken naar mijn twee volle fietstassen (en toch ook nog een waterdichte oranje zak er bovenop). Het trotse gevoel brokkelt echter af wanneer Bart zegt dat ik te zwaar beladen ben. Niet ik natuurlijk, maar mijn fiets. Het pakkendragertje kan ocherum maar 17 kilo dragen. Omdat mijn oversized  kettingslot en de oplader van de fietsbatterij al zo'n 4 a 5 kilo wegen, heb ik maar 10 kilo over voor mijn bagage. En nee, ik maak geen rekenfout, de fietstassen wegen nog 2 kilo. Aangezien de bagagedrager van Bart z'n fiets wel gewoon 40 kilo mag dragen is hij dus de klos. Er worden op het laatst dus nog twee (wel wat kleinere) tassen aan zijn voorwiel gemonteerd, alwaar een gedeelte van mijn spulletjes in gaan. Goed opgelost. Bart vind het immers heerlijk om wat af te zien op de fiets. 

Het begint op te drogen buiten, dus lieve mensen, we gaan zo dadelijk echt vertrekken. Een uurtje later dan de bedoeling was. Doel is het dorpje Haaren in Duitsland op 81 km van hier. 

Aankomst Haaren: 1500 uur

Vanmiddag na iets meer dan een uurtje fietsen, kreeg ik al honger. Aangezien het vakantie is én we net op dat moment langs een gezellige hoeve in Bocholt reden, besloten we te stoppen voor een kop koffie en een zalige vers gebakken donkerbruine boterham met kaas. Naast ons zaten twee dames die uit Bergeijk bleken te komen en naar Roermond aan het fietsen waren.  Fietsers onder elkaar, het geeft altijd stof tot kletsen. Wat later op de middag een klein beetje regen en daarna heerlijk fietsweer! Uiteindelijk dus om 1500 uur in Haaren aangekomen via het smalste stukje van Nederland.

Nu zitten we op bed een schrijf ik mijn eerste verhaal af na een flinke, echt Duitse maaltijd en wat doezelig van de wijn. Na 1,5 glas wijn voel ik het al zitten. Ik neem me voor niet iedere avond aan de wijn te gaan. Een geslaagde eerste dag! 

Mochten we nog schrijvenswaardige dingen meemaken, dan houden we jullie daarvan op de hoogte. Oh ja, voor degenen die het nog niet weten (en die blijken er echt te zijn) : we hebben geen onderbroek aan in onze fietsbroek.

Leuk dat jullie mee reizen met ons!

groeten

Bart en Angelique